دستی که سر "صدام" را بالای دار برد

به گزارش ، صدام از سال ۱۳۵۸ تا ۱۳۸۲ که نیروهای ائتلاف بین‌المللی به رهبری آمریکا به عراق حمله کردند، رئیس جمهور عراق بود.


امروز درست 9 سال از مرگ وی می‌گذرد و صدام برای ما ایرانیان، یادآور طولانی‌ترین جنگ قرن بیستم، جنگ تحمیلی عراق علیه جمهوری اسلامی ایران است.

با توجه به حمایت سیاسی و اقتصادی شیوخ سعودی از تروریسم، در سال‌های غیاب صدام، گویی آل سعود بعد از نابودی دیکتاتور عراق، نقش دشمنی با ایران را در منطقه به عهده گرفتند. در این گزارش، ریشه خصومت سعودی‌ها با جمهوری اسلامی ایران را در حمایتشان از دیکتاتور سابق عراق حین جنگ تحمیلی جستجو می‌کنیم.

هنوز دو سال از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران نگذشته بود که خطر رویشِ قدرتی جدید در منطقه، هراسی بزرگ در دل شیخ‌نشین‌های عرب افکند و  بر آن شدند تا راه نفس انقلاب را در بدو تولّد ببندند و آن را پیش از شکوفایی و تجلّیِ سیاسی در دنیا، خفه کنند.

"صدام" به عنوان فرماندۀ این جنگ نابرابر، بهترین نمونۀ یک مترسک خیمه‌شب‌بازی در دست استعمارگران را به نمایش گذاشت.

براساس تعریفِ گردانندگان این مترسک، او از سال 1979 از قطب "خوب" شروع به حرکت کرد تا سال 2006 که به منتهاالیه تعریف غربی‌ها از "بد" رسید و اعدام شد.

اعدام صدام

در سال 1981  وقتی ارتش حزب بعث به فرماندهی صدام به ایران حمله کرد، سازمان سیا به وی اجازه داد کردهای عراقی که حامی جبهه ایرانی بودند را با بمباران شیمیایی هدف قرار دهد. آن زمان هیچ رسانه غربی، وی را "دیکتاتور عراق" ننامید و هیچ کجا صحبتی از خطر انبارهای تسلیحات شیمیایی صدام و سرکوب دیکتاتور نبود.

اما در عرض کمتر از 15 سال، همان فرد به حامیِ تروریسم، دارنده سلاح‌های اتمیِ زیرزمینی و تهدیدی برای امنیت جهان تغییر ماهیت یافت و بهانه حمله آمریکا به عراق را جور کرد!

دو بازوی مهم صدام

شواهد حاکیست وضعیت اقتصاد عراق در سال آغازین جنگ (1980) هرگز قدرت پشتیبانی از یک جنگ هشت ساله را نداشت و از این حیث می‌توان پشتیبانان مالیِ صدام در جنگ علیه ایران را به دو گروه تقسیم کرد:

حامیان اروپایی – آمریکایی (ایالات متحده آمریکا، شوروی سابق، انگلیس، برزیل، آرژانتین، آلمان، ایتالیا، بلژیک، فرانسه، سوئیس، لهستان، یوگسلاوی، رومانی،...) که به حمایت‌های شگفت‌آورِ هر یک از این کشورها از صدام، باید در گزارش‌های جداگانه مفصلاً پرداخت.

کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس (عربستان سعودی، بحرین، امارات متحده عربی، قطر، عمان، کویت، اردن، مصر، سودان، سومالی، مراکش، لیبی،...)

لذا در تاریخ ۲۲ سپتامبر ۱۹۸۰ تجاوز عراق به خاک ایران، زیر چتر حمایتیِ یک تجارت کثیف بر مبنای شعارِ "دشمنِ دشمنِ من، دوست من است" آغاز شد و همزمان کمکِ کشورهای خلیج فارس به عراق هم کلید خورد.

اما طبیعتاً اعرابِ عضو شورای همکاری خلیج فارس فاقد هواپیما و امكانات راداری، پدافندی و تجهیزات مدرن جنگی و جنگ‌افزارهای غیرمتعارف بودند. این وظیفه به عهده کشورهای پیشرفته غربی بود و حمایت‌های لجستیک و سیاسیِ کشورهای نفت‌ خیز از صدام در طول جنگ هشت ساله به اشکال مختلف دیگری ارائه می شد.

به عقیده ناظران، انگیزه اعراب شیخ‌نشین بالأخص سعودی‌ها برای کمک به صدام، این بود که حکومت بعثی‌ها در منطقه، به مراتب گزینه بهتری بود تا ایران؛ ایرانی که شعار «استقلال، آزادی، جمهوری اسلامی» را سرلوحه سیاست‌های داخلی-خارجی‌اش قرار داده و بیم آن می‌رفت که کنترل منابع نفت خلیج فارس را در اختیار بگیرد.

اعراب منطقه، صدام را «سردار و فاتح قادسیه» نام نهادند!

عربستان سعودی

"ملك خالد" پادشاه وقت سعودی، در گفت‌وگویی تلفنی با صدام در ۲۵ سپتامبر سال ۱۹۸۰ حمایت كشورش از عراق را اعلام كرد. عربستان سعودی را باید جدی‌ترین حامی عربی عراق در دوران جنگ دانست، چراکه از مجموع كمك‌های مالی 70 میلیارد دلار كشورهای حوزۀ‌ خلیج فارس به عراق در زمان جنگ با ایران، بیش از 30 میلیارد دلار سهم عربستان بود.


به گزارش خبرگزاری بی‌بی‌سی "مصطفی العانی" مدیر بخش مطالعات امنیتی و دفاعی در مرکز پژوهش‌های خلیج فارس بر این نکته تاکید دارد که حمایت‌های کویت و عربستان در برهه‌هایی همچون در زمان تصرف جزیره فاو افزایش یافت. میزان کمک‌های مالی کشورهای عربی خلیج فارس ۵۰ میلیارد دلار تخمین زده شده است. در آستانه بازپس‌گیری «فاو» در اردیبهشت ۱۳۶۷، ارتش عراق حدود ۵ هزار دستگاه تانك، ۴۵۰۰ نفربر زرهی، ۵۵۰۰ عراده توپ، ۴۲۰ فروند هلی‌كوپتر و ۷۲۰ فروند هواپیمای جنگنده و بمب‌افكن آماده برای عملیات در اختیار داشت.

عراق در ۹ ماه اول جنگ ۱۷ میلیارد دلار از منابع ارزی خود را از صرف جنگ کرد و در زمینه صادرات نفت خود دچار مشکل شده بود. به همین جهت یاران سعودی-وهابیِ صدام عربستان، اقدام به فروش نفت عراق در بازارهای بین‌المللی کرد و درآمدهای حاصله را تحویل بغداد دادند.

آمریكا همچنین عربستان را تشویق كرد تا با كاهش قیمت نفت، ایران را از مهم‌ترین منبع درآمدش برای تأمین هزینه‌های جنگ، محروم كند.

کویت

علاوه بر عربستان، برخی دیگر از کشورهای عربی کمک‌های لجستیکی در اختیار عراق قرار می‌دادند. به عنوان مثال کویت و اردن به عراق اجازه دادند تا از بنادرشان جهت واردات سلاح و تجهیزات جنگی استفاده شود.

کویت، نه تنها خاك و پایگاه‌ هوایی خود را در اختیار عراق گذاشت، بلكه به گفته "شیخ الصباح" یكی از سفرای كویت در آمریكا ۱۴ میلیارد دلار پول نقد به عنوان وام بلاعوض به عراق داد و این علاوه بر نفتی است كه كویت در آن برهه زمانی به عراق صادر می‌كرد.

بر اساس گزارش‌ها کویت بیشترین کمک‌های لجستیک را در اختیار عراق قرار داد. در سال ۱۹۸۱ روزانه بین ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ کامیون، مرزهای کویت را به مقصد عراق ترک می کردند.

كویت و عربستان همچنین به منظور حمایت مالی از عراق توافق كردند تا از سال ‌١٩٨٢ عایدات صدور نفت از منطقه‌ روزانه ‌٣٠٠ الی ‌٣٥٠ هزار بشكه به حساب عراق ریخته شود.

اردن

در طول جنگ هشت ساله بین ایران و عراق، تنها سیستم حمل و نقل به عراق از طریق کشور اردن صورت می‌گرفت. در این چهارچوب شبكه‌ حمل و نقل وسیعی بین دو كشور ایجاد شد.

"ملك حسین" پادشاه وقت اردن كه نظامیان کشورش را برای سركوبی مردم مسلمان ایران به عراق گسیل داشته بود، در نطقی اظهار داشت: «اگر ضرورت ایجاب كند نیروهای بیشتری را به عراق اعزام خواهیم كرد».

مصر

مصر را نیز می‌بایست جزو حامیان عربی صدام به شمار آورد. پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، مصر با پناه دادن به شاه مخلوع، محمدرضا پهلوی خود را در ضدّیت با انقلاب مردم ایران قرار داد.


سیاست حمایت از عراق در جنگ علیه ایران، پس از "انور سادات" بر عهده "حسنی مبارك" قرار گرفت و در طول دهه ۸۰ رئیس جمهوری دیکتاتور و دست‌نشانده مصر معادل ۵/۳ میلیارد دلار موشك و تسلیحات در اختیار صدام قرار داد.

سودان

سودان در اواسط دی ماه ۶۱ صدها نفر از سربازان ارتش خود را به جبهه‌های جنگ علیه ایران اعزام كرد.

به دستور "جعفر نِمیری" رئیس جمهور سودان در شهر خارطوم پایتخت این كشور و پاره‌ای از شهرهای دیگر دفاتری جهت ثبت‌نام برای اعزام نیرو به جبهه‌های جنگ علیه ایران دائر شد. جعفر نمیری در مصاحبه با مجله الیوسف چاپ قاهره اذعان داشت كه اعزام نیرو به عراق طبق تصمیمات كنفرانس سران عرب صورت گرفته است.

نتیجه گیری: «حملۀ عراق به ایران»: «حملۀ جهان به ایران»

سرانجام جنگ تحمیلی با تمام ضرباتی که به پیکره نوپای انقلاب اسلامی وارد کرد، نتوانست ترس اعراب حاشیه خلیج فارس از ایران را به آرامش تبدیل کند؛ برعکس، انتشار گزارش سازمان ملل که در آن عراق "آغازگر جنگ" خوانده شد، این کشورها را در موقعیت سختی قرار داد.

بیانیه‌های پایانی نشست‌های سران کشورهای عربی خلیج فارس در دهه هشتاد پی در پی به تلاش‌های این کشورها برای پایان بخشیدن به جنگ اشاره داشت. این مسئله نشان می‌دهد تصورات کشورهای شورای همکاری خلیج فارس، پیش از آغاز جنگ علیه ایران، زمین تا آسمان با آنچه که در حقیقت رخ داد، متفاوت بود.

بیانه پایانی نشست سران این کشورها در سال ۱۹۸۳ تاکید می کند که این کشورها از قطعنامه شورای امنیت مبنی بر لزوم پایان جنگ در منطقه خلیج فارس حمایت می کنند.

بنابراین باتوجه به پروندۀ سیاهی که اعراب با ثروتشان و غربی‌ها با فناوری‌شان در جنگ تحمیلی برجای گذاشتند، بیراه نگفته‌ایم اگر «حمله عراق به ایران» را «حمله جهان به ایران»  بخوانیم و لذا در نهمین سال اعدام دیکتاتوری به نام صدام، بگوییم که داغ جنایات وی در سال‌های دفاع مقدس، تا ابد خنک‌شدنی نیست.

/انتهای پیام/
: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه‌های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.