مجازات قمه‌زنی در قانون چیست؟
یک حقوقدان در یادداشتی نوشت: قمه‌زنی، از نظر شرعى و فقهی پايه و اساسی ندارد و برخى آن را موجب وهن مذهب و حرام دانستهاند، این در حالی است که مرتکبین این امر طبق قانون به مجازات حبس و شلاق محکوم می‌شوند.
خبرگزاری میزان - 
به گزارش خبرنگار گروه حقوقی و قضایی ، سیدعلی شاه‌صاحبی یک حقوقدان در یادداشتی به بررسی مجازات قمه زنی در قانون پرداخت که در ادامه قابل ملاحظه است:
مراسم قمه‌زنی، از نظر شرعى و فقهی پايه و اساسی ندارد و برخى از فقها نيز به خاطر تاثير نامطلوب آن بر افكار ديگران و موجب وهن مذهب بودن، آن را ممنوع و حرام دانسته اند.
در همین زمینه مقام معظم رهبری در پاسخ به نامه امام جمعه اردبيل نوشتند: امروز اين ضرر بسيار بزرگ و شكننده است و لذا قمه زدن علنى و همراه با تظاهر، حرام و ممنوع است؛ علماى ديگر نيز در تاييد موضع و سخن رهبر انقلاب، آن را موجب وهن مذهب و نامشروع دانستند .
همچنین از دیدگاه حقوقی اگر عمل قمه‌زنی در ملاعام صورت گیرد، مرتکبین آن حسب مواد 618 و 638 بخش تعزیرات قانون مجازات اسلامی قابل مجازات هستند.
طبق ماده 618 قانون مذکور: هر کس با هیاهو و جنجال یا حرکات غیرمتعارف یا تعرض به افراد موجب اخلال نظم و آسایش و آرامش عمومی گردد یا مردم را از کسب و کار باز دارد به حبس از سه ماه تا یک سال و تا (۷۴) ضربه شلاق محکوم خواهد شد.
و نیز حسب ماده 638 قانون فوق الذکر : هر کس علناً در انظار و اماکن عمومی و معابر تظاهر به عمل حرامی نماید علاوه بر کیفر عمل به حبس از ده روز تا دو ماه یا تا (۷۴) ضربه شلاق محکوم می‌گردد و در صورتی که مرتکب عملی شود که نفس آن عمل دارای کیفر نمی‌باشد ولی عفت عمومی را جریحه‌دار نماید فقط به حبس از ده روز تا دو ماه یا تا 74 ضربه شلاق محکوم خواهد شد.
لذا به هر حال وقتی اشخاصی با سلاح سرد از نوع قمه ، در ملاعام بر سر خود می‌زنند و خون آلود می‌شوند و خون در سطح خیابان، حسینیه و یا مسجد جاری می‌شود، افراد دیگری چون اطفال و زنها و غیره ، نظاره‌گر این صحنه‌ها می‌شوند و آثاری بسیار بدی بر روی آنها می‌گذارد و آسایش آنان را سلب می‌کند.
هر چند در سال های گذشته عمل قمه‌زنی کاهش یافته اما متاسفانه هنوز در بعضی شهرها و هیئت مذهبی به رغم فتوای علماء و برخوردهای قانونی و قضایی و هشدارهای بهداشتی کماکان شاهد تکرار این عمل هستیم.
چه خوب است آنان كه به خاطر علاقه به حضرت اباعبدا...«ع» حاضرند خون بدهند، خون خويش را به درمانگاه‌ها و مراكز انتقال خون اهداء كنند تا از اين طريق، جان انسان‌هاى بسيارى كه نيازمند خونند را نجات دهند و قطعاً این کار رضايت خداوند و سيد الشهداء «ع»را در پى خواهد داشت.
انتهای پیام/
به گزارش خبرنگار گروه حقوقی و قضایی ، سیدعلی شاه‌صاحبی یک حقوقدان در یادداشتی به بررسی مجازات قمه زنی در قانون پرداخت که در ادامه قابل ملاحظه است:مراسم قمه‌زنی، از نظر شرعى و فقهی پايه و اساسی ندارد و برخى از فقها نيز به خاطر تاثير نامطلوب آن بر افكار ديگران و موجب وهن مذهب بودن، آن را ممنوع و حرام دانسته اند.
در همین زمینه مقام معظم رهبری در پاسخ به نامه امام جمعه اردبيل نوشتند: امروز اين ضرر بسيار بزرگ و شكننده است و لذا قمه زدن علنى و همراه با تظاهر، حرام و ممنوع است؛ علماى ديگر نيز در تاييد موضع و سخن رهبر انقلاب، آن را موجب وهن مذهب و نامشروع دانستند .
همچنین از دیدگاه حقوقی اگر عمل قمه‌زنی در ملاعام صورت گیرد، مرتکبین آن حسب مواد 618 و 638 بخش تعزیرات قانون مجازات اسلامی قابل مجازات هستند.
طبق ماده 618 قانون مذکور: هر کس با هیاهو و جنجال یا حرکات غیرمتعارف یا تعرض به افراد موجب اخلال نظم و آسایش و آرامش عمومی گردد یا مردم را از کسب و کار باز دارد به حبس از سه ماه تا یک سال و تا (۷۴) ضربه شلاق محکوم خواهد شد.
و نیز حسب ماده 638 قانون فوق الذکر : هر کس علناً در انظار و اماکن عمومی و معابر تظاهر به عمل حرامی نماید علاوه بر کیفر عمل به حبس از ده روز تا دو ماه یا تا (۷۴) ضربه شلاق محکوم می‌گردد و در صورتی که مرتکب عملی شود که نفس آن عمل دارای کیفر نمی‌باشد ولی عفت عمومی را جریحه‌دار نماید فقط به حبس از ده روز تا دو ماه یا تا 74 ضربه شلاق محکوم خواهد شد.
لذا به هر حال وقتی اشخاصی با سلاح سرد از نوع قمه ، در ملاعام بر سر خود می‌زنند و خون آلود می‌شوند و خون در سطح خیابان، حسینیه و یا مسجد جاری می‌شود، افراد دیگری چون اطفال و زنها و غیره ، نظاره‌گر این صحنه‌ها می‌شوند و آثاری بسیار بدی بر روی آنها می‌گذارد و آسایش آنان را سلب می‌کند.
هر چند در سال های گذشته عمل قمه‌زنی کاهش یافته اما متاسفانه هنوز در بعضی شهرها و هیئت مذهبی به رغم فتوای علماء و برخوردهای قانونی و قضایی و هشدارهای بهداشتی کماکان شاهد تکرار این عمل هستیم.
چه خوب است آنان كه به خاطر علاقه به حضرت اباعبدا...«ع» حاضرند خون بدهند، خون خويش را به درمانگاه‌ها و مراكز انتقال خون اهداء كنند تا از اين طريق، جان انسان‌هاى بسيارى كه نيازمند خونند را نجات دهند و قطعاً این کار رضايت خداوند و سيد الشهداء «ع»را در پى خواهد داشت.
انتهای پیام/
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *