هشدار روزنامه نگار عرب به اردوغان

به گزارش گروه فضای به نقل از خبرگزاری صداوسیما، عبدالباری عطوان در یادداشتی درباره طمع ورزی های ترکیه به تمامیت ارضی کشورهای همسایه نوشت: طی روزهای اخیر، رسانه های دولتی ترکیه «نقشه جدیدی» از ترکیه منتشر کردند که نشان دهنده توسعه مرزهای کنونی آن و تغییر مرزهاست، به گونه ای که دربرگیرنده نوار مرزی در شمال سوریه، شهر حلب، شهر کرکوک عراق و شهر موصل و نیز برخی از جزایر یونان در دریای اژه است.

انتشار این نقشه جدید با سخنان رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه، درباره ضرورت تعدیل معاهده لوزان که پس از پایان جنگ جهانی اول و شکست کشورهای محور، بین «مصطفی کمال آتاتورک» با کشورهای غربی امضا شد و دربرگیرنده امپراتوری عثمانی و ترسیم مرزهای کنونی ترکیه، همراه شده است.

این روزها اردوغان از «عهد ملی» سخن می گوید که در آن بر « ناسیونالیسم ترکی» تاکید می شود. او چشم پوشی کمال آتاتورک از موصل و حلب را نه فقط غیرواقعی بلکه خیانت به این عهد ملی و ملت ترکیه توصیف کرد.

اصرار اردوغان بر ماندن نزدیک به دو هزار سرباز ترکیه در پایگاه نظامی بعشیقه در نزدیکی موصل و آموزش بیش از پنج هزار فرد مسلح سنی از اهالی موصل با عنوان «نیروهای حمایت از نینوا» به فرماندهی «اثیل النجیفی» استاندار سابق این استان، و همچنین پافشاری آن بر مشارکت این نیروها در جنگ علیه نیروهای «دولت اسلامی» [گروه تکفیری- صهیونیستی داعش] و بیرون راندن آنها از سراسر موصل، نشانه‌هایی از تمایل اردوغان برای ملحق کردن این استان به خاک ترکیه است و اگر این امر اکنون شدنی نباشد در آینده ای نزدیک چنین چیزی تحقق یابد. ترکیه در این خصوص از نابسامانی و جنگ‌های موجود در منطقه، و همچنین تشدید آشوب، درگیری و اختلاف‌های فرقه‌ای، بویژه ضعف کشورهای عربی، سوء استفاده می کند.

پس از جنگ جهانی دوم، در سال 1939 ترکیه از شرایط مشابه شرایط کنونی استفاده و استان «هاتای» یا «انطاکیه» سوریه را به خاک خود ملحق کرد. آن زمان این منطقه مانند دیگر مناطق سوریه و لبنان  تحت تسلط استعمار فرانسه بود. اکنون نیز شواهد و نشانه ها حاکی از آن است که احتمال دارد اکنون نیز همان سناریو به بهانه حمایت از اقلیت های ترکیه در خارج از مرزهای جدید ترکیه تکرار شود، همان گونه که ترکیه سال 1974نیروهای نظامی خود را برای اشغال شمال قبرس که در آن اکثریت ترک بودند، اعزام کرد.

استفاده اردوغان از اقلیت‌های ترکمن در موصل و برخی شهرها و روستاها در حومه حلب و شمال غرب سوریه و سخن از ضرورت مداخله نظامی این کشور برای حمایت از آنها، مانند آنچه در شهرهای «الباب» و «جرابلس» و «منبج» رخ می‌دهد، -همان مناطقی که طایفه های عرب و کردها و ترکمن ها در آنجا حضور ندارند- شاید یکی از مهم‌ترین گام‌ها برای بازترسیم مرزهای این کشور طبق نقشه جدید باشد. اردوغان بارها تأکید کرده است که دولت آنکارا فرزندان ترکمن‌ها و برادران عرب اهل سنت خود را تحقیر نخواهد کرد.

نشانه های درگیری بین جنگنده‌های ترکیه و یونان بر فراز دریای اژه در چند روز گذشته حاکی از نگرانی یونان است. همچنین، اقدام هواپیماهای سوریه در حمله کردن به مواضع «ارتش آزاد سوریه» که زیر چتر نیروها و هواپیماهای «سپر فرات» ترکیه، فعالیت می‌کنند، نشان دهنده نگرانی سوریه است، به گونه ای که ارتش این کشور در بیانیه ای ورود نیروهای ترکیه را به مناطق شمالی حلب اشغالگری و نقض حاکمیت سوریه توصیف کرد که با آن مقابله خواهد شد.

اصول و قوانین حاکم بر دیوان عدالت بین‌الملل، اتحادیه آفریقا و دیگر سازمان‌های منطقه‌ای برای مقاومت در مقابل هرگونه تلاش برای تغییر مرزهای موجود از دوران استعمار تاکنون است، ولی اردوغان که به «امپراتوری عثمانی جدید» ایمان دارد؛ نظر مخالف دیگری دارد و بر این باور است که اقتدار ترکیه و ضعف دیگر کشورها، ممکن است وی را به تحقق خواسته‌ها و جاه طلبی هایش در ایجاد تغییر در معاهده لوزان نزدیک کند تا بتواند سرزمین‌هایی که آتاتورک از تصرف آنها چشم پوشی کرد، به ویژه شهرهایی مانند موصل، حلب و کرکوک، را به مرزهای کنونی ترکیه ملحق کند.

 شاید عملیات برخی کشورهای منطقه برای مبارزه با «دولت اسلامی» [داعش] بهانه ای برای ترسیم دوباره مرزهای کشورهای عربی براساس تقسیمات فرقه‌ای و نژادی جدید باشد، و این پرسش مطرح است که آیا اردغان که در این راستا نقش عمده ای بازی می‌کند، در تحقق رویاهای امپراتوری خود پیروز خواهد شد؟

 «آدولف هیتلر» رهبر نژادپرست آلمان، تلاش کرد مرزهای این کشور را گسترش بخشد و امپراتوری این دولت را دوباره زنده کند، ولی این اقدامات با شکست و تجزیه آلمان به پایان رسید و همین اتفاق در دیگر مناطق اروپا نیز رخ داد. این امر بدین معناست که اردوغان دست به ریسک و خطر بزرگی می‌زند، و جنگ‌های منطقه‌ای نیز برای چندین دهه‌به طول می انجامد اگر تبدیل به جنگ‌جهانی سوم و چهارم نشود.

باردیگر می گوییم که مقامات کشورهای عربی تبدیل به مرد کاملا مریض و بی ارداه شده اند و حتی  در اتاق «مراقبت های ویژه ای» بستری هستند که با دستگاه به حیات خود ادامه می‌دهد و هر لحظه ممکن است کسی با فشار بر یکی از دکمه های دستگاه، به زندگی آنها پایان دهد.