کشته شدن بیش از 50 هزار مسلمان "کشمیری" طی ۲دهه توسط ارتش هند

به گزارش سرویس بین الملل عدنان جعفری خبرنگار پاکستانی در گزارش ارسالی به دفتر منطقه‌ای خبرگزاری تسنیم درباره تحولات کشمیر نوشته است که ارتش هند در دو دهه دستکم 50 هزار مسلمان کشمیری را به قتل رسانده است و هنوز با حاکمیت نظامی از برگزاری همه پرسی در این منطقه خودداری می‌کند.
 
اتفاقاتی از این دست، نه باعث هیجان در رسانه‌ها  می‌شود و نه برخی خوانندگان علاقه‌ای به خواندن  این  حوداث دارند. چون این حوداث دیگر تکراری  شده است.
 
نظامیان هند در کشمیر، هیچ تمایزی  بین زن و مرد ندارند و با اعمال خشونت‌های وحشیانه‌،  حریم و حرمت مردم این منطقه را پایمال می‌کند، کاری که جزوی از عادت‌های روزانه آنها شده است.
 
نظامیان هندی حتی چندی قبل دانش آموزان یک مدرسه را فریب می‌دادند تا عملیات انتحاری انجام دهند.
 
آنها علاوه بر خشونت‌های فیزیکی، برای شکنجه روحی  غیرنظامیان نیز از هیچ تلاشی  فروگذار نیستند. بطور نمونه جلوگیری از اجرای  نماز جماعت  عید قربان امسال و جلوگیری ازبرگزاری مراسم عزاداری محرم از جمله این اقدامات است.
 
البته ممنوعیت صفوف عزاداری در  ماه محرم اقدام جدیدی نیست. سالهاست در کشمیر این محدودیت‌ها وجود دارند.
 
این را باید بپذیریم که در مناطق اشغالی کشمیر، جنایات هند یک واقعیت است، ریختن خون کشمیری‌ها، یک حقیقت است پس به جای نادیده گرفتن جنایات مرتکب شده در کشمیر، نیازبه برداشتن گام و اقدامی جدی ،برای آزادی این منطقه است.
 
کشمیر که دارای منحصر به فردترین و زیباترین جلوه های طبیعی در جهان  است سالها مظلوم واقع شده است.
 
علت این درگیری‌ها و آتش شعله‌ور شده در کشمیر،گاهی  به دلیل درگیری لفظی «نواز شریف» نخست وزیر پاکستان و «سوشما سوراج» وزیر امور خارجه هند  بوده و گاهی به دلیل لغو قرار داد «سند طاس» می‌باشد. گاهی به دلیل لغو کنفرانس «سارک» است و همین  «دره کشمیر» باعث سه جنگ بزرگ بین هند و پاکستان  شده است.
 
اگر از دریچه تاریخ بنگریم، می‌فهمیم که  امروزه انسانیت  دچار یک خیانت بزرگ شده است، هنگامی‌که «مهاراجه  هری سینگ» در 27 اکتبر 1947 برخلاف میل کشمیری‌ها، اعلام کرد که  کشمیر جزو هند است. در اثر آن، درگیریها بین هند و پاکستان شدت گرفت. در آن زمان ارتش پاکستان، با قدرت همچنان با موفقیت پیش می‌رفت که با دخالت سازمان ملل متحد  در یکم ژانویه  1949 آتش بس اعلام شد.
 
شورای امنیت درقطعنامه‌ای خواست که هند و پاکستان نیروهای خود را از کشمیر خارج کنند و خواست که در این زمینه به میل خود کشمیری‌ها رای‌گیری کنند.
 
بر اساس قطعنامه سازمان ملل، پاکستان نیروهای خود را بازگرداند و همان مناطقی را که تصرف کرده بود نگه داشت و امروزه از آن با نام «کشمیر آزاد» شناخته می‌شود. اما نخست وزیر هند «جواهر لعل نهرو» به دستور سازمان ملل توجهی نکرد  و آن مناطق را اشغال کرد که امروز به آن «کشمیر تحت اشغال» گفته می‌شود.
 
با وجود گذشت هفت دهه از این واقعه، هنوز هیچ کدام از دولت‌های هند، در آن منطقه رای‌گیری برگزار نشده است. ولی پاکستان هرچند وقت یک بار از طریق سازمان ملل تعهد هند را گوشزد می‌کند.
 
علیرغم بی توجهی هند نسبت به این تعهد، سازمان ملل گاهی نیز کشتار مردم کشمیر را محکوم می‌کند. هند خلاف میل مردم کشمیر 70 سال است که بر این منطقه تسلط دارد  در حالی که کشمیری‌ها  برای به دست آوردن آزادی سه نسل است که قربانی می‌دهند.
 
با وجود  تلاش رئیس ارتش هند، کشمیری ها برای اطلاع جهانیان  از این خیانتِ مهاراجه سینگ هر ساله 27  اکتبر را «روز سیاه» اعلام کرده‌اند و اعتراضاتی  انجام می‌دهند. همچنین شهروندان پاکستانی نیز برای ابراز همدردی و اتحاد همزمان با برادران کشمیری خود   به این اقدام خیانتکارانه هند  اعتراض  می‌کنند.
 
با یک تخمین محافظه‌کارانه، ارتش هند برای سرکوب مطالبات آزادی مردم کشمیر، بیش از 50 هزار نفر را طی 20 سال به شهادت رسانده است. این درحالی است که تعداد دقیق مجروحان این حملات مشخص نیست. اقدام مردم کشمیر در راستای به دست آوردن آزادی حقیقتا قابل ستایش است.
 
هر خشونت هند و هر قطره خون  ریخته شده مردم بی‌گناه کشمیر یک گام به سوی آزادی است  و آن روز دور نیست  و خون   این شهیدان این آزادی را به ارمغان خواهد آورد. روزی خواهد آمد که کشمیر از تحت سلطه هند آزاد خواهد شد و مردم آن در امنیت زندگی خواهند کرد.