شهیدی که جرات شوخی کردن با حاج احمد را داشت+عکس

غلامرضا دستش را درست مثل بچه کلاس اولی با لا برد و با جدیت گفت:
برادر احمد، ما لیوان آبخوری مان جا مانده، اشکالی نداره؟
راه زیادی را طی نکرده بودیم و هر کسی به کاری مشغول بود، که دوباره صدای غلامرضا بلند شد:
و پس از مکث کوتاهی ادامه داد:
اللهم سرد هوا، گرم زمین، لبو لبو داغ، آش رو چراغ، شلغم تو باغ.
در پایان هر فراز از رجز طنز آمیز مطلق همه با هم و محکم جواب می دادیم: هی.
برادر احمد، چند بار سرش را به چپ و راست تکان داد، به راحتی می شد از چشمانش خواند: باز این غلامرضا شروع کرد. لبخندی زد و از سر ناچاری با ما همراه شد. به تنها چیزی که فکر نمی کردیم، آینده و رخداد های آتی بود. حوادثی که بسیاری از همسفران ما را، که در آن دقایق در مینی بوس نشسته بودند، از ما جدا کرد و پیش از همه ؛غلامرضا را. ..
حسن آقا می گفت: پسر جون،  تو که بچه نیستی 25 سالته، اگه می خواهی بری خوب برو !اجازه من را می خواهی چیکار؟
آخه عزیز من تو که پاسدار کمیته هستی، پاسدار با پاسدار چه فرقی می کنه؟
حسن آقا دیگه هیچی نگفت. چیزی نداشت که بگوید، می توانست خودش را راضی کند که تنها فرزندش را به پیشواز مرگ بفرستد، اما غلامرضا سر انجام با سماجتی که از خود نشان داد، موفق شد با وساطت امام جماعت مسجد محل، رضایت پدرش را جلب کند.
زمانی که در پادگان بانه مستقر شدیم؛ هر روز صبح الاطلوع برادر احمد همه نیروها را وادار می کرد در آن هوای سرد و زمین یخ زده ؛مدت زیادی سینه خیز بروند تا آمادگی جسمی شان بیشتر شود. او و غلامرضا با یک کلت رولور در دست، بالای سر نیروها می ایستادند و هر کس تنبلی می کرد، یک گلوله کنار گوشش شلیک کرده و فریاد می زدند بجنب. ..یک بار در حین سینه خیز رفتن، من حسابی خسته شدم و تصمیم گرفتم که هر طوری شده کمی استراحت کنم. دقت کردم و تعداد گلوله هایی را که غلامرضا و احمد شلیک کرده بودند، شمردم.  وقتی که غلامرضا آخرین گلوله اش را شلیک کرد، من طاقباز دراز کشیدم و نفس راحتی کشیدم. آمد بالای سرم و گفت: یعنی چه برادر؟ بجنب وا لا شلیک می کنم.
لوله اسلحه را به موازات گوشم قرار داد و فریاد زد: خجالت بکش برادر، برو والا می زنم.
و من که می دانستم اسلحه برادر احمد هم خالی است، خندیدم و گفتم: بگو بیاد، باکی نیست.
غلامرضا جریان را فهمید و دست از سرم بر داشت و آن روز، من از زرنگی خودم حسابی کیف کردم.
برادر احمد از دست یکی از نیروها شدیدا عصبانی شده بود و در حالی که زیر لب می غرید، سوار خودرو شد تا خودش را به محل استقرار او برساند. من و غلامرضا هم نشستیم کنارش، غلامرضا در حالی که سیگارش را آتش می زد سرش را به گوش من نزدسیک کرد و زیر لب، خونسرد گفت: قبل از اینکه کاری دست خودش یا آن بنده خدا بده باید یه فکری بکنیم !
به مقر مورد نظر که رسیدیم برادر احمد مثل فشنگ از ماشین پرید پایین.  من هم نگران در پی او.  اما غلامرضا خیلی راحت در حالی که به سیگارش پک می زد، پیاده شد. کلاه لبه دار ارتشی اش را روی سرش جا بجا کرد و قدم زنان به طرف ما آمد، برادر احمد داشت، با عصبانیت، سر نیروی خاطی، داد و هوار می کرد. البته این را هم گفته باشم، حق به جانب احمد بود، آخر آن نیروی سهل انگار، با بی توجهی به اوامر برادر احمد، حسابی کلافه اش کرده بود ومن و رضا دستواره هم که آنجا بود، جرات دخالت نداشتیم. ناغافل برادر احمد دست برد به طرف کمرش تا کلتش را بیرون بکشد که با جای خالی اسلحه مواجه شد! حسابی جا خورد. دیگر آتش غضب از چشمانش زبانه می کشید که دیدم غلامرضا دستی به شانه او زد و سیگار نصفه ای را که بین انگشتانش بود به طرف برادر احمد گرفت و با بی خیالی کامل، گویی که هیچ اتفاقی نیفتاده است، گفت: برادر احمد، سیگار می کشی جانم؟ اعصابت راحت می شه ها !...
برادر احمد علی رغم اینکه از سیگار بیزار بود ناگهان لبانش به خنده باز شد.
به دنبال او همه ما شروع کردیم به خندیدن. غلامرضا، همان طور جدی ایستاده بود و وانمود می کرد که از رفتار ما متعجب شده است و بعد از آنکه پکی به سیگارش زد آن را دور انداخت و به ما ملحق شد.

/انتهای پیام/

: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.