مستندسازی در سوریه خط مقدم مبارزه فرهنگی/اگر مدافعین حرم نبودند امروز در داخل کشور امنیتی هم نبود

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی ، هر ساله گروه‌های مستند بسیار به سراسر دنیا سفر می‌کنند، گروه‌های که بعضاً به آن‌ها غبطه می‌خوریم و دوست داریم جای آن‌ها باشیم؛ اما وقتی پای مستند‌سازی در سوریه به میان می‌آیند معادلات تغییر می‌کند.

 

مستندسازی در این منطقه کار آسانی نیست. یکی از مستندهای تاثیرگذاری که به تازگی توسط وحید فراهانی کارگردانی و توسط سید هاشم موسوی تهیه شده است، مستند "باصبر زندگی" مستند ۵۰ دقیقه‌ای که مظلومیت مردم شهرک "فوعه" و "کفریا" را روایت می‌کند.

 

 

 

 

"فوعه" و "کفریا" دو شهرک کوچک در ۳۵ کیلومتری شهر حلب هستند. شهرک‌های که پیش از شروع جنگ حدود ۳۰ هزار نفر ساکن داشته‌اند و امروز کمتر از ۱۵ هزار نفر در این دوشهرک زندگی می‌کنند. مردمانی که بیش از ۲ سال است که توسط شیاطین داعش محاصره شده بودند؛ اما ایستادند و صبر پیشه کردند تا بالاخره روز آزادی فرا رسید.

 

 

بخشی از این مستند روایتگر جنایت عوامل انتهای داعش می‌شود؛ کودکانی که دوسال است که طعم چیپس را نچشیده‌اند و به این بهانه دور شخصی جمع می‌شوند و موتوری که می‌آید و در میان کودکان منفجر می‌شوند و کودکانی چونان غنچه‌ای نشکفته پرپر می‌شوند.

 

کودکانی که حتی نمی‌داند جنگ چه معنایی می‌دهد و چرا دو سال است که اجازه بازی ندارند. فاجعه‌ای که اگر در یکی از کشور‌های اروپایی رخ می‌داد خدا می‌داند چندین هزار شمع در جلوی سفارتخانه‌ها روشن می‌شد؛ اما کسی برای کودکان فوعه و کفریا شمعکی هم روشن نمی‌کند. کسی حتی جویای حال کودکان این بلاد نمی‌شود و خانواده‌هایی که همه چیزشان را از دست داده‌اند.

 

 

مردمان فوعه و کفریا ۲ سال بدون آب و غذای سالم و دارو زندگی کردند، زندگی‌ای که اگر چه بسیار سخت گذشت، اما تمام امید خانواده به مردان و جوانانشان بود؛ مردان و جوانانی که رفته بودند تا از زنان و کودکان دفاع کنند و با نابودی شیاطین داعش آرامش را برای خانواده‌های سوری به ارمغان آورند. آرامشی که سال‌ها در کشور سوریه وجود داشت؛ اما با آمدن تکفیری‌ها از شهروندان سوری سلب شد؛ اگر چه تکفری‌ها نفس‌های خود را می‌کشند و در پی آن سوریه درباره کشوری زیبا خواهد شد.

 

 

چندین سال است که کشور عراق و سوریه توسط شیاطین داعشی اشغال شده است و هر روزه جوانان بسیاری در راه آزاد سازی این دو کشور شهید می‌شوند. آزادسازی‌ای که در همان ابتدای راه ایرانیان در کنار این دو کشور قرار گرفتند و توانستند ضربه‌های مهلکی بر پیکره داعش وارد کنند.

 

مدافعان حرمی که اگر نبودند امروز باید همه لباس رزم می‌پوشیدم و اینبار در داخل کشور با تکفیری‌ها مبارزه می‌کردیم. مبارزه‌ای که چندی پیش چشمه کوچکی از آن را در حادثه تروریستی مجلس شورای اسلامی مشاهده کردیم و به حق چه سبک بال از جان خود گذشتند، پاسداران کشورمان؛ همان‌های که سال‌های سال است چونان چتری از مردمان کشورشان دفاع می‌کنند تا صدمه‌ای به آن‌ها نرسد. حفاظتی که آنقدر نامحسوس انجام می‌شود که لحظه‌ای آن را احساس نمی‌کنیم.