پول است که در سینمای ایران تصمیم می گیرد/داستان زندگی یک مرد و زن با گربه‌ای در خانه که فیلم نیست
حمید سلیمی فیلمنامه نویس سینما و تلویزیون در گفت و گو با خبرنگار گروه فرهنگی ، درباره وضعیت فیلمنامه نویسی گفت: سال هاست که فیلمنامه نویس در سینمای ایران متهم به فقدان کیفیت می شود. من به جرات می گویم که این حرف از اساس غلط است و فیلمنامه نویسی یکی از حرفه ای ترین بخش های فیلمسازی در ایران است.
وی افزود: اگر "ابد و یک روز" به عنوان یک پدیده در جشنواره مطرح می شود تمام تهیه کنندگان سفارش فیلمنامه های مشابه با این اثر را می دهند بنابراین یک دایره بسته ای به وجود می آید که تعداد محدودی از فیلمنامه نویس ها از پس آن بر می آیند و مدت هاست فیلم تازه ای از بسیاری چهره های خلاق فیلمنامه نویسی دیده نشده است.
این فیلمنامه نویس تصریح کرد: به سبب سیطره سینمای کمدی - تجاری که در آن ارزش های اقتصادی مهم تر از ارزش های هنری است عمدتا با دو نوع فیلم یعنی یکی فیلم های آپارتمانی که کپی های کم رنگ و بویی از اصغر فرهادی و فیلم های کمدی که یک بار مصرف هستند مواجه می شویم، در چنین وضعیتی فیلمنامه نویس فرصت های بسیار اندکی برای خلق یک اثر قوی دارد.
وی درباره جایگاه فیلمنامه نویس و کارگردان در سینما بیان کرد: تیتری در سینمای ایران رسم است به اسم نویسنده و کارگردان، تا زمانی که فیلمنامه نویسی را به عنوان یک تخصص جداگانه و بی ارتباط به گارگردانی درک نکنیم این عارضه را خواهیم داشت. وقتی که عده ای می خواهند با یک دست چند هندوانه بردارند که پول کمتر بدهند طبیعتا همه هندوانه ها سالم نخواهد ماند.
سلیمی درباره سواستفاده از حرفه فیلمنامه نویسی گفت: بسیاری از کسانی که فیلمنامه نویسی می کنند از این حرفه به عنوان پلی برای کارگردان یا بازیگر شدن استفاده می کنند.یعنی دغدغه آن ها عملا فیلمنامه نیست ولی در شرایط فعلی پیش از آن که تخصص اهمیت داشته باشد کم کردن هزینه ها اهمیت دارد.
وی ادامه داد: پول است که در سینمای ایران تصمیم می گیرد فیلمی ساخته شود یا نه. یعنی باید در ابتدا سرمایه تولید یک فیلم تامین شود و بعد از این مرحله تهیه کنندگان تصمیمی می گیرند که فیلم ساخته شودیا نه. کیفیت فیلمنامه و سابقه آدم ها اهمیتی ندارد و آن چه اهمیت دارد توانایی بازاریابی و جذب سرمایه برای تولید یک اثر است.
نویسنده سریال "آسپرین" ادامه داد: بسیاری از کارگردانان فیلم اولی مایل نبودند خودشان فیلمنامه آثارشان را بنویسند اما وقتی تهیه کننده نمی خواهد هزینه کند چاره ای برای کارگردان باقی نمی ماند، یک سری از کارگردانان نیز به این نتیجه رسیده اند که علامه های دهر هستند و صرفا فیلمنامه خود را می خواهند کار کنند. جالب این که از شکست هایی که فیلم هایشان می خورد درس عبرت نمی گیرند و نتیجه آن روزگار کنونی فیلمنامه نویسی در سینمای ایران می شود.
این فیلمنامه نویس درباره حمایت نهادها از سینمای ایران گفت: به عنوان کسی که در این حوزه فعالیت می کنم و همزمان فعالیت های اجتماعی نیکوکارانه انجام می دهم پیشنهاد می کنم نهادها از از پروژه هایی که شبه آموزشی اند حمایت کنند تا از آسیب های اجتماعی ساده که ممکن است اتفاق بیفتد جلوگیری کنیم . اگر قرار باشد همچنان به ساخت فیلم هایی درباره یک مرد، زن و گربه در یک آپارتمان ادامه دهیم تغییری در سینما و جامعه ما رخ نمی دهد.
سلیمی خاطرنشان کرد: ما به سینمایی نیاز داریم که قهرمان معرفی کند، فیلم های اواخر دهه 60 و 70 و حتی اکشن مخاطبان خود را داشتند اما در حال حاضر مخاطب محدود شده، ژانرهای مختلف فراموش شده و متاسفانه فقط فیلم های آپارتمانی باقی مانده است.