«تاسکیگی» چه بود و چگونه آمریکا بر روی هزاران نفر آزمایش انجام داد؟

- آزمایش موسوم به «تاسکیگی» در سال ۱۹۳۲، در زمانی که هیچ درمان شناخته شده‌ای برای بیماری سیفلیس، که یک بیماری مسری بود، وجود نداشت، آغاز شد.

پس از استخدام با وعده خدمات درمانی رایگان، ۶۰۰ مرد آمریکایی آفریقایی تبار در منطقه «ماکون» ایالت آلاباما در این پروژه ثبت نام شدند که هدف آن بررسی کامل این بیماری بود.

به گزارش پایگاه «هیستوری»، شرکت کنندگان در وهله نخست کسانی بودند که بسیاری از آنها هرگز به پزشک مراجعه نکرده بودند؛ پزشکان سرویس بهداشت عمومی آمریکا یا (PHS)، که این مطالعه را انجام می‌داد، به شرکت کنندگان، که ۳۹۹ مرد مبتلا به سیفیلیس نهفته و یک گروه کنترل از ۲۰۱ نفر دیگر که فاقد این بیماری بودند، اطلاع دادند که آنها به دلیل مشکلات خونی تحت درمان قرار گرفتند.

این مردان توسط کارمندان بهداشت تحت نظر قرار گرفتند، اما با وجود این واقعیت که پنی سیلین در سال ۱۹۴۷، یعنی حدود ۱۵ سال بعد از آغاز این مطالعه، به درمان توصیه شده برای سفلیس تبدیل شد، فقط دارونما‌هایی مانند آسپیرین و مکمل‌های معدنی به آنها داده می‌شد.

محققان سرویس بهداشت عمومی آمریکا، پزشکان محلی را در منطقه «ماکون» متقاعد کردند که شرکت کنندگان در این آزمایش و مطالعه را معالجه نکنند و در عوض تحقیقاتی در موسسه تاسکیگی انجام شد. (این دانشگاه اکنون دانشگاه تاسکیگی نامیده می‌شود و در سال ۱۸۸۱ تاسیس شد)

به منظور ردیابی پیشرفت کامل بیماری، محققان هیچ مراقبت موثری از مردها، نابینایان یا افراد دارای مشکلات روانی یا سایر مشکلات شدید بهداشتی، که به دلیل بیماری سیفلیس درمان نشده بودند، انجام ندادند.

در اواسط دهه ۱۹۶۰، یک محقق بیماری ویروسی سرویس بهداشت عمومی آمریکا در سانفرانسیسکو به نام «پیتر باکستون» در مورد مطالعه «تاسکیگی» اطلاع پیدا کرد و نگرانی‌های خود را از غیراخلاقی بودن آن به مافوق خود ابراز داشت.

در پاسخ، مقام‎های سرویس بهداشت عمومی آمریکا کمیته‌ای را برای بررسی این مطالعه تشکیل دادند، اما در نهایت تصمیم به ادامه آن گرفتند؛ هدف ردیابی شرکت کنندگان تا زمان مرگ همه این افراد، کالبد شکافی‌ها و تجزیه و تحلیل داده‌های پروژه بود.

پس از آن «باکستون» ماجرا را برای یکی از دوستان خبرنگارش فاش کرد و او این خبر را به یک خبرنگار دیگر، یعنی «ژان هلر» از آسوشیتدپرس منتقل کرد.

هلر در ژوئن ۱۹۷۲ ماجرا را فاش و باعث خشم عمومی شد و بنابراین به اجبار این مطالعه به تعطیلی کشانده شد.

در آن زمان، ۲۸ شرکت کننده در این آزمایش به دلیل بیماری سیفلیس از بین رفته بودند؛ ۱۰۰ نفر دیگر از عوارض ناشی از آن جان خود را از دست داده بودند و دستکم ۴۰ نفر از همسران این افراد به این بیماری مبتلا شده بودند و بیماری در هنگام تولد به ۱۹ کودک منتقل شده بود.

در سال ۱۹۷۳، کنگره آمریکا جلساتی را مربوط به آزمایش‎های تاسکی برگزار کرد و سال بعد شرکت کنندگان باقیمانده در مطالعه، به همراه وراث افرادی که جان خود را از دست داده بودند، ۱۰ میلیون دلار غرامت دریافت کردند.

علاوه بر این، دستورالعمل‌های جدیدی برای محافظت از افرادی که در پروژه‌های تحقیقاتی با بودجه دولت آمریکا شرکت دارند، وضع شد.

در نتیجه آزمایش تاسکیگی، بسیاری از آمریکایی‌های آفریقایی تبار نسبت به مقام‎های بهداشت عمومی آمریکا و واکسن‌ها بی اعتمادی طولانی و عمیقی پیدا کردند.

بیل کلینتون، رییس جمهور وقت آمریکا با عذرخواهی در سال ۱۹۹۷، به عنوان اقدامی برای بهبود وضعیت نژادی آمریکا اعتراف کرد «دولت آمریکا کاری اشتباه انجام داد؛ این کار عمیقا، از نظر اخلاقی اشتباه بود؛ تنها با یادآوری آن گذشته شرم آور نمی‌توانیم این اشتباه را جبران کنیم و ملت را ترمیم کنیم، اما با یادآوری آن گذشته است که می‌توانیم یک حال بهتر و یک آینده بهتر بسازیم».

کلینتون در جریان اعتراف خود، طرح برنامه‌هایی را برای ایجاد مرکز ملی اخلاق زیستی در تحقیقات و مراقبت‌های بهداشتی دانشگاه تاسکیگی اعلام کرد.

آخرین شرکت کننده در مطالعه در سال ۲۰۰۴ درگذشت.

آزمایش تاسکیگی نخستین مطالعه غیراخلاقی بر روی انسان‌ها نبود؛ در سال ۲۰۱۰، «باراک اوباما»، رییس جمهور وقت آمریکا و دیگر مقام‎های فدرال این کشور، برای آزمایش دیگری که با حمایت آمریکا در دهه‌ها قبل در گواتمالا انجام شده بود، عذرخواهی کردند.

در آن آزمایش، از سال ۱۹۴۶ تا ۱۹۴۸، نزدیک به ۷۰۰ زن و مرد، شامل زندانیان، سربازان و بیماران روانی، که عمدا به بیماری سیفلیس آلوده شده بودند (صد‌ها نفر دیگر به عنوان بخشی از مطالعه در معرض بیماری‌های دیگر منتقله از راه جنسی قرار گرفتند) بدون اطلاع و رضایت آنها به کار گرفته شدند.

هدف از این مطالعه درمان نبود، بلکه تعیین این موضوع بود که آیا پنی سیلین می‌تواند از عفونت سیفلیس جلوگیری کند یا نه. برخی از کسانی که آلوده شدند هرگز تحت درمان پزشکی قرار نگرفتند.

نتایج این مطالعه که با همکاری مقام‎های دولت گواتمالا انجام شد، هرگز منتشر نشد.

«جان کاتلر»، محقق بهداشت عمومی آمریکایی و مسئول این پروژه، به عنوان یکی از محققان اصلی آزمایش‌های تاسکیگی هم فعالیت می‌کرد.

به دنبال مرگ کاتلر در سال ۲۰۰۳، «سوزان روربی»، که مورخ بود، سوابق آزمایش‎های گواتمالا را هنگام انجام تحقیقات مربوط به مطالعه تاسکیگی کشف کرد.

او یافته‌های خود را در سال ۲۰۱۰ با مقام‎های دولت آمریکا در میان گذاشت؛ اندکی پس از آن، هیلاری کلینتون، وزیر خارجه وقت آمریکا و کاتلین سبلیوس، وزیر وقت بهداشت و خدمات انسانی این کشور برای انجام این آزمایش توسط کشورشان مجبور به عذرخواهی شدند و اوباما رییس جمهور گواتمالا را فراخواند تا از او بابت این آزمایش‌ها عذرخواهی کند.