«پروژه منهتن» آمریکا و آوار مرگ بر سر ژاپن

– هفتاد و ششمین سالگرد بمباران اتمی شهر‌های «هیروشیما» و «ناکازاکی» در ژاپن توسط آمریکا در حالی فرا رسید که جهان زیر سایه مخاطرات استفاده از کلاهک‌ها و بمب‌های هسته‌ای قرار دارد.

 

نخستین بمب اتمی جهان در ۱۶ جولای ۱۹۴۵توسط آمریکا منفجر شد.

 

یک روز پس از آن، رئیس جمهور وقت آمریکا در کنفرانس «پوتسدام» اعلام کرد که آمریکا «سلاحی جدید با نیروی مخرب غیرمعمول» در اختیار دارد.

۱۰ روز پس از نخستین آزمایش موشکی جهان توسط آمریکا، درخواست تسلیم بی قید و شرط ژاپن مطرح شد.

 

اعلامیه پایانی «پوتسدام» نیز وعده نابودی سریع و کامل ژاپن در صورت رد اولتیماتوم را داد.

جاسوسی آمریکا از کابینه دچار اختلاف و تقسیم شده ژاپن، مقام‌های این کشور را به این نتیجه رسانده بود که درگیری نظامی متعارف برای شکست دادن ژاپن کافی نیست و نمی‌تواند به جنگ جهانی دوم خاتمه دهد!

 

به زعم مقام‌های آمریکایی، بمباران ژاپن از مارس ۱۹۴۵ که تخریب گسترده‌ای در ۶۰ شهر برجای گذاشته و تنها در یک شب بیش از صد هزار کشته و یک میلیون آواره در «توکیو» به جای گذاشته بود، تغییر محسوسی در موضع ژاپن برای تسلیم ایجاد نکرده بود.

 

در همین چهارچوب، کمیته هدف پروژه منهتن، وظیفه تعیین شهر‌های هدف برای بمباران اتمی را برعهده گرفت.

 

بررسی و اصلاح ۱۷ گزینه احتمالی در نهایت فهرستی ۵ تایی شامل کیوتو، هیروشیما، یوکوهاما، کوکورا و نیگاتا را باقی گذاشت.

 

اما در نهایت هیروشیما و ناکازاکی به عنوان محل استقرار دو کارخانه مهمات به عنوان هدف تعیین شدند؛ هرچند توپوگرافی نامناسبی داشتند و یک اردوگاه اسرا نیز در ناکازاکی قرار داشت.

 

آمریکا در ماه‌های پایانی جنگ جهانی دوم تا جایی می‌توانست بر ساخت بمب اتم متمرکز کرد. گرداب این جنگ، «هری ترومن»، رئیس جمهور وقت آمریکا را دچار استیصال کرد؛ تا جایی که وی چند ساعت پیش از اعلام تسلیم ژاپن در ۱۴ آگوست با عصبانیت به یک دیپلمات انگلیسی گفته بود، جایگزینی جز سومین بمباران اتمی ژاپن ندارد؛ البته این ادعا از سوی بسیاری به عنوان بلوف ترومن یاد می‌شود؛ زیر آمریکا دیگر بمب اتمی در اختیار نداشت.

 

منتقدان بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی را اقدامی کاملا غیر ضروری خواندند؛ زیرا ژاپن پیش از آن در مسیر تسلیم قرار گرفته بود.

اولین سلاح‌های اتمی توسط پروژه «منهتن»، تلاش مخفی فوق العاده که توسط «فرانکلین روزولت»، رئیس جمهور وقت آمریکا، در اواخر سال ۱۹۴۲ مجاز شد، ساخته شدند.

 

صد‌ها سایت و تاسیسات در سراسر کشور و کشور‌های دیگر قرار داشتند که همگی برای ساخت این سلاح جدید همکاری کردند.

 

در واقع، «پروژه منتهن» اسم رمز تلاش‌های آمریکا برای توسعه تسلیحات اتمی کاربردی در طول جنگ جهانی دوم بود.

«بمب افکن B-۲۹» آمریکا در شب ۵ آگوست، بمب اتمی اورانیومی موسوم به «پسر کوچک» را برای بمباران هیروشیما، بر فراز این شهر حمل کرد.

 

ساعت ۸:۱۵ صبح روز ۶ آگوست، «پسر کوچک» با نیرویی برابر قدرت انفجار ۱۵ هزار تن «TNT» طی ۴۴ ثانیه به زمین اصابت کرد.

 

هرچند اعلام تعداد دقیق قربانیان این جنایت مشخص نیست؛ اما ده‌ها هزار نفر از جمعیت این شهر ۳۵۰ هزار نفری بلافاصله و بیش از ۱۰۰ هزار نفر پس از آن به دلایل مرتبط با پیامد‌های رادیواکتیو جان خود را از دست دادند.

 

تا ساعت ها، ماهیت این حمله آمریکا برای ارتش ژاپن نامشخص بود.

 

یک فیزیکدان برجسته ژاپنی در ۸ آگوست (۱۷ مرداد) اعلام کرد «آن چه من تشخیص می‌دهم یک بمب اتمی است.»

در حالی که ژاپنی‌ها در حال تشخیص ماهیت اتفاق هیروشیما بودند، آمریکا خود را انداختن «مرد چاق» پلوتونیومی بر سر ناکازاکی در ۹ آگوست (۱۸ مرداد) آماده می‌کرد.

 

ساعت ۱۱:۰۲ صبح ۹ آگوست، «مرد چاق» با نیرویی معادل ۲۰ هزار تن «TNT» منفجر شد و مرگ ۷۰ هزار نفر را رقم زد.

 

اکنون با گذشت تقریبا ۸ دهه از انجام نخستین انفجار اتمی و ۷۶ سال پس از استفاده از بمب اتمی علیه غیرنظامیان توسط آمریکا، سایه ترس استفاده از بمب اتم همچنان بر سر کشور‌های مختلف وجود دارد.