بی‌توجهی مسئولان به بافت‌های تاریخی با هدف کاهش ارزش زمین

به گزارش ، پرویز طلایی در بیان موانعی که بر سر حفاظت از ابنیه تاریخی در تهران وجود دارد، گفت: مانع بزرگ بر سر راه حفاظت از ابنیه‌تاریخی در ایران اطلاعات کم و در بیشتر  موارد فقدان یکپارچگی است. همچنین در مورد حفاظت از ابنیه تاریخی دستورالعمل واحدی وجود ندارد، بدین‌معنا که بخشی از ابنیه مورد توجه و مرمت قرار می‌گیرند و برخی از بناهای پراهمیت نیز در معرض انواع آسیب‌ها و نابودی قرار دارند.

عضو انجمن مفاخر معماری ایران با اشاره به اینکه برخی از تصمیمات مغرضانه و در جهت تخریب برخی از بناهای تاریخی است، تاکید کرد: علاوه بر تصمیمات نا‌آگاهانه و مغرضانه برخی از تصمیماتی که در حوزه حفاظت از ابنیه صورت می‌گیرد از روی ناآگاهی و بی‌تفاوتی است. در نهایت می‌توان گفت مشکل عمده بر سر حفاظت از ابنیه تاریخی در شهرها به ویژه تهران در دهه‌های اخیر به نبودن تصمیمات یکپارچه برمی‌گردد.

طلایی در بیان راهکارها گفت: حفاظت از ابنیه‌تاریخی و اهمیت آن‌ها در زیرمجموعه مباحث‌ اجتماعی مطرح می‌شوند و در صورت آگاهی‌بخشی به جامعه حفاظت از آنها نیز خود به خود انجام می‌گیرد. حفاظت از بناها باید قبل از اینکه دچار آسیب جدی شوند، مورد توجه قرار گیرد و این مسئله با بالابردن آگاهی عمومی ممکن است.

عضو موسسه ایکوموس (موسسه فرهنگی علمی و تخصصی مرتبط با حفاظت از احیا و مرمت بناهای تاریخی) تاکید کرد: قیمت زمین‌ بافت‌های تاریخی در برخی از کشورها با بی‌توجهی عمدی مسئولان شهری کاهش می‌یابد تا به مکان‌های نابهنجار شهر تبدیل ‌شود و با کاهش قیمت‌ها، راه برای ورود سودجویان و دلالان فراهم می‌شود. به همین خاطر ضرورت دارد ابزار از دست ناآگاهان و تخریب‌کنندگان ابنیه تاریخی گرفته و به دست آگاهان و اهل واقعی آن سپرده شود. البته مشاوران مرمت ابنیه تاریخی باید برنامه‌های خود را به صورت شفاف مطرح کنند اما در ایران این مسئله عموما سرپوشیده و بدون آگاهی‌رسانی دنبال می‌شود.

طلایی با بیان این‌که هیچکس تحت هیچ شرایطی حق ندارد مالکیت مردم را بر زمین و بناها از بین ببرد گفت: هرگونه اقدامی که در سطح شهرها و به ویژه در اطراف بناهای تاریخی صورت می‌گیرد باید تامین کننده نیازهای مردم و حافظ منافع ملی سرزمین ایران باشد.

وی در پایان با اشاره به اینکه ابنیه تاریخی عموما با نااقبالی عمدی روبه رو هستند گفت: سازمان‌ها و نهادهای تصمیم گیر و مجری باید در همکاری متقابل و مداوم با هم به ارتقای آگاهی عمومی در جامعه کمک کنند.